6 czerwca 2016 rok opuszczam zakład poprawczy po pięciu latach. Myślę sobie: „Boże, w końcu jestem wolna, zaczynam nowe życie, nikt już nie będzie mnie kontrolował!”. Oczywiście to była walka samej ze sobą, bo tak naprawdę byłam pełna lęków i obaw, ale co tam! Przecież właśnie znalazłam miłość swojego życia! 

Postanowiłam wysłać kilka słów od siebie. To taki telegraficzny skrót opowieści o moim życiu, ale może da do myślenia innym. Urodziłam syna kiedy miałam 16 lat. Byłam wówczas w domu dziecka w Warszawie. Trafiliśmy tam z rodzeństwem dość niespodziewanie, ale obiecano nam, że to tylko na chwilę. Gdy doszło do

EM przyszła do nas wczesną wiosną. Wzięła przepustkę z placówki dla bezdomnych, w której wówczas przebywała, przejechała przez całe miasto przesiadając się pewnie ze trzy razy, usiadła w dużym, wygodnym fotelu w moim gabinecie i poprosiła: – Niech pani mi pomoże, żeby teraz nie zabrali mi dziecka. Miała chyba dwadzieścia

Zacznijmy od potencjalnego braku zrozumienia… Nasz blog nie promuje rodzicielstwa nastolatków. Nie namawia ich (ani nikogo) do rodzenia dzieci w momencie, gdy nie są na to gotowi. Nasz blog odpowiada na potrzebę nastoletnich dziewcząt, które zostają matkami. Powstał po to, by je wspierać, by nie czuły, że są same na